Het verhaal van Loes en de reis van ouderschap

Soms voelt geluk als een spiegel waarin ook het verlies zichtbaar blijft. De weg naar het moederschap voor Loes is geen rechte lijn geweest, maar een kronkelig pad vol hoogtepunten én diepe dalen.

Loes is zeven keer zwanger geweest. Vijf keer moesten zij en haar partner afscheid nemen elk afscheid met zijn eigen pijn, elk verlies dat een stukje van haar hart meenam.

Deze wonden verdwijnen niet zomaar, ook niet nu er weer nieuw leven groeit.

Ik ontmoette Loes een half jaar geleden, toen ze hulp zocht voor haar acht maanden oude zoon met slaapproblemen. Achter haar sterke uitstraling schuilde een verhaal van moed, verlies en hoop. In haar ogen zag ik de liefde voor haar kinderen, maar ook het stille verdriet om degenen die er niet meer waren.

Wist je dat jaarlijks ongeveer 1 op de 160 zwangerschappen wereldwijd eindigt in een stilgeboorte? Dat betekent dat duizenden ouders, zoals Loes en vele anderen, het ondraaglijke meemaken om hun kind te verliezen voordat het geboren wordt.

Deze week is Baby Loss Awareness Week, een tijd om stil te staan bij wat er niet mocht zijn en om het taboe rondom verlies te doorbreken. Elk kind dat we verliezen, blijft voorgoed in ons hart.

Voor Loes is de komst van haar nieuwe baby een groot wonder, maar de littekens blijven — ook na de regenboog. In april 2026 zal hun gezin compleet zijn, met liefde voor wat er is én voor wat voorgoed werd gemist.

Ouderschap: tussen vasthouden en loslaten

Het verhaal van Loes laat zien dat ouderschap geen vanzelfsprekendheid is. Het is een ervaring die ons diep raakt, ons kwetsbaar maakt en ons leven ingrijpend verandert. Vanaf het moment dat er leven in ons groeit of we dat leven kort of langdurig mogen vasthouden verandert er iets wezenlijks in ons.

Ouderschap leert ons dat niet alles maakbaar is. Niet elk probleem kunnen we controleren, oplossen of afkopen. Het confronteert ons met de kern van het mens-zijn: liefde én verlies, vreugde én verdriet, trots én leegte.

Nieuwe vaardigheden als jonge ouder ontwikkelen om aanwezig te blijven, ook als het zwaar is. Om ruimte te maken voor gevoelens die we liever vermijden, en om rust te vinden in het loslaten van controle.

Verbonden door verlies: mijn ervaring met moeders in conflictgebieden en vluchtelingengezinnen

In mijn werk als verpleegkundige heb ik vele moeders ontmoet die leefden onder extreem moeilijke omstandigheden. Ik werkte met asielzoekersgezinnen in Nederland 27 jaar en tussendoor was ik op missie in oorlogsgebieden met Artsen zonder Grenzen. Ook deze moeders droegen hetzelfde hartverscheurende verlies als Loes: zij verloren hun kinderen, of waren zwanger terwijl ze gedwongen werden hun land te ontvluchten.

Hoewel de omstandigheden verschillend zijn, delen zij dezelfde diepgaande rouw, het gemis en de intensieve liefde voor hun kinderen. Het verlies dat Loes ervaart is verbonden met het verlies dat deze moeders meedragen het is universeel in zijn pijn en zijn diepte. Deze ervaringen hebben mijn kijk op ouderschap, verlies en hoop diepgaand gevormd.

De wisselwerking van vreugde en verdriet

In het leven als ouder wisselen vreugde en rouw elkaar af. We ervaren momenten van wonder en wanhoop, verbinding en gemis. Juist in deze afwisseling ligt de volheid van het leven besloten.

Groei ontstaat in het omhelzen én loslaten van mensen, verwachtingen en zekerheden. Het is hier, vaak voor het eerst, dat we écht begrijpen wat liefde betekent.

Leven met kwetsbaarheid en hoop

Het ouderschap nodigt ons uit om kwetsbaarheid te omarmen en het leven in al zijn complexiteit te accepteren. Het vraagt van ons geduld, compassie en moed om verdriet en vreugde naast elkaar te dragen.

Het verhaal van Loes, samen met mijn ervaringen in de zorg voor moeders die oorlog en vlucht meemaken, herinnert ons eraan dat elk gezin uniek is, met eigen uitdagingen en wonderen. En dat het delen van deze verhalen heling en verbinding kan brengen, juist in de momenten dat het het meest nodig is.